Rijdend van kantoor naar huis bel ik, hands free uiteraard, mijn secretaresse: “Presentatie al klaar?,” vraag ik zo serieus mogelijk. Aan de andere kant van de lijn hoor ik iemand naar lucht happen.

Dit keer zomaar een stukje. Geen moraal. Geen Grasshopper. Wel met een boodschap. Veel zelfs. Enfin, lees zelf maar.

Zelf heb ik geen kinderen, want niet gewenst. Je kunt dus stellen dat ik blij ben dat ik ze niet heb.

Ook ik moet eraan geloven: spullen inpakken voor de verhuizing. Ik scheur een grote vuilniszak van de rol en voel plotseling een ernstige behoefte aan een kopje koffie met sigaret.

Dit verhaaltje was oorspronkelijk gepost op 22 september 2010 Het is weer een mooie dag en ik heb zin om nergens aan te denken. Is vaak moeilijk met een kop vol alsmaar draaiende tandwieltjes, hefboompjes en hendeltjes, maar als ik mijn best doe, lukt het wel. De beste plek is dan, voor mij althans, buiten. Gewoon ergens in de tuin, …

Uitgerekend op de dag (nacht eigenlijk) van aankomst bleek dat ons dak gerenoveerd werd.